رخشنده شبی چو روز روشن

رو تازه فلک چو سبز گلشن

از مرسله های زر حمایل

زرین شده چرخ را شمایل

سیاره به دست بند خوبی

بر نطع افق به پای کوبی

بر دیو شهاب حربه رانده

لاحول ولا ز دور خوانده

از نافه شب هوا معنبر

وز گوهر مه زمین منور

زان گوهر و نافه چرخ شش طاق

پر زیور و عطر کرده آفاق

انجم صفت دگر گرفته

زیبندگیی ز سر گرفته

صد گونه ستاره شب آهنگ

بنموده سپهر در یک اورنگ

کرده فلک از فلک سواری

رویین دز قطب را حصاری

فرقد به یزک جنیبه رانده

کشتی به جناح شط رسانده

پروین ز حریر زرد و ازرق

بر سنجق زر کشیده بیرق

مه گرد پرند زر کشیده

پیرایه ای از قصب تنیده

گفتی ز کمان گروهه شاه

یک مهره فتاد بر سر ماه

یا شکل عطارد از کمانش

تیریست که زد بر آسمانش

زهره که ستام زین او بود

خوش خو چو خوی جبین او بود

خورشید چو تیغ او جهانسوز

پوشیده به شب برهنه در روز

مریخ به کینه گرم تعجیل

تا چشم عدوش را کشد میل

برجیس به مهر او نگین داشت

کاقبال جهان در آستین داشت

کیوان مسنی علاقه آویز

تا آهن تیغ او کند تیز

شاهی که چنین بود جلالش

آفاق مباد بی جمالش

در خدمت این خدیو نامی

ما اعظم شانک ای نظامی

از شکل بروج و از منازل

افتاده سپهر در زلازل

عکس حمل از هلال خنده

بر جیب فلک زهی فکنده

گاو فلکی چو گاو دریا

گوهر به گلو در از ثریا

جوزا کمر درویه بسته

بر تخت دو پیکری نشسته

هقعه چو کواعب قصب پوش

باهنعه نشسته گوش در گوش

خرچنگ به چنگل ذراعی

انداخته ناخن سباعی

نثره به نثار گوهر افشان

طرفه طرفی دگر زرافشان

جبهه ز فروع جبهت خویش

افروخته صد چراغ در پیش

قلب الاسد از اسد فروزان

چون آتش عود عود سوزان

عذرا رخ سنبله در آن طرف

بی صرفه نکرد دانه صرف

انگیخته غفر چون کریمان

سه قرصه به کاسه یتیمان

میزان چو زبان مرد دانا

بگشاده زبانه با زبانا

عوا ز سماک هیچ شمشیر

تازی سگ خویش رانده بر شیر

اکلیل به قلب تاج داده

عقرب به کمان خراج داده

با صادر و وارد نعایم

بلده دو سه دست کرده قایم

جدی سر خود چو بز بریده

کافسانه سربزی شنیده

ذابح ز خطر دهان گرفته

سعد اخبیه را عنان گرفته

بلع ارنه دعای بلعمی بود

در صبح چرا دو دست بنمود

دلو از کله های آفتابی

خاموش لب از دهن پر آبی

بنوشته دو بیت زیرش از زر

کاین هست مقدم آن موخر

خاتون رشا ز ناقه داری

با بطن الحوت در عماری

بر شه ره منزل کواکب

اجرام بروج گشته راکب

بسته به سه پایه هوائی

بطن الحمل از چهار پائی

عیوق به دست زورمندی

برده زهم افسران بلندی

وان کوکب دیگپایه کردار

در دیگ فلک فشانده افزار

نسرین پرنده پر گشاده

طایر شده واقع ایستاده

شعری به سیاقت یمانی

بی شعر به آستین فشانی

مبسوطه به یک چراغ زنده

مقبوضه دو چشم زاغ کنده

سیاف مجره رنگ شمشیر

انداخته بر قلاده شیر

چون فرد روان ستاره فر

بر فرق جنوب جلوه می کرد

بنشسته سریر بر توابع

ثالث چه عجب به زیر رابع

توقیع سماکها مسلسل

گه رامح بوده گاه اعزل

می کرد سها زهم نشینان

نقادی چشم تیز بینان

تابان دم گرگ در سحرگاه

چون یوسف چاهی از بن چاه

پیرامن آن فلک نوردان

پرگار بنات نعش گردان

قاری بر نعش در سواری

کی دور بود ز نعش قاری

مجنون ز سر نظاره سازی

می کرد به چرخ حقه بازی

بر زهره نظر گماشت اول

گفت ای به تو بخت را معول

ای زهره روشن شب افروز

ای طالع دولت از تو پیروز

ای مشعله نشاط جویان

صاحب رصد سرود گویان

ای در کف تو کلید هر کام

در جرعه تو رحیق هر جام

ای مهر نگین تاجداری

خاتون سرای کامگاری

ای طیبتی لطیف رایان

خلق تو عبیر عطر سایان

لطفی کن ازان لطف که داری

بگشای در امیدواری

زان یار که او دوای جانست

بوئی برسان که وقت آنست

چون مشتری از افق برآمد

با او ز در دگر درآمد

کای مشتری ای ستاره سعد

ای در همه وعده صادق الوعد

ای در نظر تو جانفزائی

در سکه تو جهان گشائی

ای منشی نامه عنایت

بر فتح و ظفر ترا ولایت

ای راست به تو قرار عالم

قایم به صلاح کار عالم

ای بخت مرا بلندی از تو

دل را همه زورمندی از تو

در من به وفا نظاره ای کن

ور چارت هست چاره ای کن

چون دید که آن بخار خیزان

هستند ز اوج خود گریزان

دانست کزان خیال بازی

کارش نرسد به چاره سازی

نالید در آن که چاره ساز است

از جمله وجود بی نیاز است

گفت ای در تو پناهگاهم

در جز تو کسی چرا پناهم

ای زهره و مشتری غلامت

سر نامه نام جمله نامت

ای علم تو بیش از آنکه دانند

واحسان تو بیش از آنکه خوانند

ای بند گشای جمله مقصود

دارای وجود و داور جود

ای کار برآور بلندان

نیکو کن کار مستمندان

ای ما همه بندگان در بند

کس را نه به جز تو کس خداوند

ای هفت فلک فکنده تو

ای هر که بجز تو بنده تو

ای شش جهت از بلند و پستی

مملوک ترا به زیر دستی

ای گر بصری به تو رسیده

بی دیده شده چو در تو دیده

ای هر که سگ تو گوهرش پاک

وای هر که نه با تو برسرش خاک

ای خاک من از تو آب گشته

بنگر به من خراب گشته

مگذار که عاجزی غریبم

از رحمت خویش بی نصیبم

آن کن ز عنایت خدائی

کاید شب من به روشنائی

روزم به وفا خجسته گردد

به ختم ز بهانه رسته گردد

چون یک به یک این سخن فرو گفت

در گفتن این سخن فرو خفت

در خواب چنان نمود بختش

کز خاک بر اوج شد درختش

مرغی بپریدی از سر شاخ

رفتی بر او به طبع گستاخ

گوهر ز دهن فرو فشاندی

بر تارک تاج او نشاندی

بیننده ز خواب چون درآمد

صبح از افق فلک برآمد

چون صبح ز روی تازه روئی

می کرد نشاط مهرجوئی

زان خواب مزاج بر گرفته

زان مرغ چو مرغ پر گرفته

در عشق که وصل تنگ یابست

شادی به خیال یا به خوابست